De serie Schilderingen op boombast draait om hedendaagse kunst uit Irian Jaya of Papoea. Het vroegere Nederlands Nieuw Guinea vormt momenteel het meest oostelijke deel van Indonesië. Ze zijn naar oude motieven geschilderd op boombastdoek, een stevig jute-achtig materiaal dat de bevolking zelf maakt door het langdurig proces van herhaaldelijk weken, voorzichtig uitkloppen en weer drogen van de binnenbast van bepaalde boomsoorten. In oude tijden was dit soort doek ook de enig beschikbare kleding. De gebruikte kleurstoffen zijn veelal witte schelpkalk, rode aarde en roet van de vuurplaats

De schilderingen werden gemaakt door Augus Ongge van het eilandje Asei in het Sentanimeer niet ver van de noord-oost kust van west Papoea. Augus was in de jaren negentig nog een van de weinige oude stijl schilders uit het gebied. De ‘boombast-schilderingen’ zijn hedendaagse improvisaties op de traditionele versiering, die vroeger bij gelegenheid van feesten op de boombastrokjes van de vrouwen werd geschilderd. In de serie zitten er twee die bijzondere aandacht trekken. De motieven zijn afkomstig van de PEPHUO stam in het Sentani gebied. Het betreft o.a. het IUGA motief, het HAKHALU motief, de MANDALAU, het AYE MEHELE motief, het KHAIKULUNG motief, het FOUW Motief. Voor een nadere toelichting zie onder thema’s.
Een draagt naast de traditionele voorstelling het logo van de Evangelisch Christelijke Kerk in West Papoea (toen Irian Jaya) en op een is een nieuwe interpretatie gegeven van het Bijbelverhaal van de Wonderbare Spijziging met de vijf broden en de twee vissen.